Donald Trump en Baroña

-
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da  estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran.




Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña
O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na do Fero e a durmir, que o cansancio da viaxe pedíalle a gritos descansar.  Ao día seguinte nin corto nin perezoso, coa espada armada apareciu en Orellán, ninguén diría que era o mesmo do día anterior, viña cunhas ideas que bueno… Pretendía construir no río Pateleiro a hidroeléctrica co encoro máis alto de Europa, embalsar as augas cristalinas do Barbanza e deixar todo anegado. Cando os veciños se enteraron… Que pouco lle faltou para correlo a paus… !
Foi intelixente! Vendo que os negocios non lle foran ben, antes de partir cara ás américas quixo disfrutar da natureza en estado puro e duro, sen esquecer a Arealonga onde luciu pompis canto quixo.

Co pretexto de respirar aire puro e poñer en práctica o efecto  terapéutico de camiñar, acompañado do burbulleo da auga e dos veciños do lugar, foi por un camiño ó longo do río, viron no medio dunhas carrouchas un niño de carrizo e o dun peto nun castaño centenario, palomas torcaces, ovos de culebra, o rastro de xabarís e o tobo dun raposo con vistas á ría. Viron castaños, carballos, salgueiros, sobreiras e camiños gastados, viron ardillas, vacas, verdeirolos, xílgaros e miñatas. Tamén viron a muda dunha culebra, o teixugo, un lagarto ao sol e a sombra da lebre. Sabe Dios o que tal viron! jajaja! Ao velo chegar sudado e con aqueles  trekking cheos de bosta fresca, parecía un aldeán máis, falando inglés.

En certo modo, alégrome que en Baroña non lle foran ben os negocios, vivindo deste xeito uns días nun mundo paralelo á beleza e o relax. Eso si, acostumado a moverse na city en coche daquí para alá e dalá pa colá, coa de camiñatas que aquí se pegaba, durmía como un lirón, non había estrés que lle entrara. 

Ahh! Gustoulle tanto a praia de Arealonga que xa quería mandar construir a “New tower Trump on the beach” Menos mal que llo quitei da cabeza! Aparta, aparta!

Con tales experiencias vividas, cando marchou iba contento como un can co rabo longueiro dicindo “This is Baroña, this is calidade full quality, ooh yeah!"




Ubicación: 15979 Porto do Son, A Coruña, España

Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

Sol e candil

-
Imaxe
ARTE SAN Que pobre é aquel, que non ten máis pasatempo que ver pasar o tempo. 19-01-18 Esto foi todo queridos seguidores, agardo que resultara do voso agrado. Se queredes seguirme na próxima artistada, só tendes que pinchar AQUÍ   Aquí vos deixo esta pinza da roupa (artiluxio que todos coñecemos), para que sirva de referencia dimensional da obra O propósito desta peza é tapar o mecanismo de pechadura Vista da parte interna da cúpula Parte posterior da aldraba Nunha obra ao xeito, nunca pode faltar unha dedicatoria personalizada Mecanismo de bloqueo para manter a tapa aberta 13-01-18 A piques de rematar a obra, sinto no meu interior unha profunda mestura contraditoria de alegría e tristeza, por un lado nostalxia por dar fin a un traballo que tan a gusto realicei e por outro ansia por empezar con outra ARTISTADA .  Apliquei a primeira man de cera con dúas gotas contadas de betún de judea, agora
Ler máis